تاریخ انتشار :

امام حسین (علیه السلام)

تلاوت آیات قرآن در سکانس های کربلا

پیامبر(صلی الله علیه و آله) دو یادگار جاوید را میان مسلمانان به جا گذاشتند. قرآن کتاب خدا و اهل بیتشان، و تاکید می کنند که این دو هرگز از هم جدا نمی شوند.

 

138165100133341152167323212617823728418318

 

به گزارش رهیافتگان: اهل بیت(علیهم السلام) مفسران قرآن بودند و اعمال و رفتار و گفتارشان تبیین کننده آیات الهی است.
امام حسین (علیه السلام) در حرکتشان از مدینه تا کربلا در جایگاه های مختلف به تناسب آیاتی را تلاوت نمودند و پس از شهادتشان در کربلا سر مبارکشان بالای نیزه نیز آیاتی تلاوت نمود.

هنگام خروج از مدینه آیه “فَخَرَجَ مِنْها خائِفاً یَتَرَقَّبُ قالَ رَبِّ نَجِّنی‏ مِنَ الْقَوْمِ الظَّالِمینَ “( از شهر خارج شد در حالى که ترسان بود و هر لحظه در انتظار حادثه‏اى عرض کرد: «پروردگارا! مرا از این قوم ظالم رهایى بخش»)(قصص ۲۱) این آیه درباره حضرت موسی(علیه السلام) است، هنگامی که برای رهایی از شر فرعونیان از شهر خارج شد و به مدین رفت و هر لحظه منتظر حادثه ای بود.

وقتی امام به مکه رسیدند آیه ای را تلاوت کردند که موسی هنگام ورود به مدین خواند: ” وَ لَمَّا تَوَجَّهَ تِلْقاءَ مَدْیَنَ قالَ عَسى‏ رَبِّی أَنْ یَهْدِیَنِی سَواءَ السَّبِیل”(و هنگامى که متوجه جانب مدین شد گفت امیدوارم پروردگارم مرا به راه راست هدایت کند.)(قصص ۲۲)

وقتى خبر شهادت مسلم بن عقیل را به حضرت امام حسین(علیه السلام) دادند، چشم‏هایش پر از اشک شد ولى فوراً این آیه شریفه را تلاوت کردند:” مِنَ الْمُۆْمِنین رِجالٌ صَدَقُوا ما عاهَدُوا اللَّهَ عَلَیه فَمِنْهم مَنْ قَضى‏ نَحْبَهُ وَ مِنْهُمْ مَنْ یَنْتَظر وَ ما بَدَّلُوا تَبْدیلًا”(در میان مۆمنان مردانى هستند که بر سر عهدى که با خدا بستند صادقانه ایستاده‏اند بعضى پیمان خود را به آخر بردند (و در راه او شربت شهادت نوشیدند)، و بعضى دیگر در انتظارند و هرگز تغییر و تبدیلى در عهد و پیمان خود ندادند.)(احزاب ۲۳)

حضرت على اکبر(علیه‏السلام) در اثناء رسیدن به کربلا شنیدند که آقا امام حسین(علیه السلام) آیه “انَّا لِلَّهِ وَ انَّا الَیْهِ راجِعُون”(بقره ۱۵۶) را تلاوت مى‏فرمودند.

وقتی امام به مکه رسیدند آیه ای را تلاوت کردند که موسی هنگام ورود به مدین خواند:” وَ لَمَّا تَوَجَّهَ تِلْقاءَ مَدْیَنَ قالَ عَسى‏ رَبِّی أَنْ یَهْدِیَنِی سَواءَ السَّبِیل”و هنگامى که متوجه جانب مدین شد گفت امیدوارم پروردگارم مرا به راه راست هدایت کند

نقل شده پس از آنکه عبیدالله بن حر جعفی دعوت امام حسین (علیه‏السلام) را نپذیرفت و گفت اسبم را به شما هدیه می دهم، امام از وی روى گرداند و فرمودند:”حال که در راه ما از نثار جان دریغ مى‏کنى، ما نیز به مال تو نیازى نداریم.” سپس این آیه را تلاوت نمود:”ما کُنْتُ مُتَّخِذَ الْمُضِلّینَ عَضُداً”(و من هیچ گاه گمراه‏کنندگان را دستیار خود قرار نمى‏دهم)(کهف ۵۱)

مورّخین و علماء نقل کردند که در آخرین لحظات که سپاه دشمن بر امام حسین (علیه السّلام) یورش بردند، توسط سنان بن أنس سر امام از تن ایشان جدا شد و سر حضرت توسط خولی به نزد ابن زیاد در کوفه برده شد. بعد از چند روزی که سرهای شهداء کربلا به همراه کاروان اسراء در کوفه بود عبیدالله دستور داد که اسراء و سرهای شهدا را به همراهی ۵۰۰ نفر نیرو به شام به نزد یزید بن معاویه بفرستند و در حالی که سرهای شهدا بر روی نیزه‎ها حمل می‎شد وارد شام شدند و از آنجا به نزد یزید برده شد.

امام حسین
شیخ مفید می‎فرمایند: بامداد روز بعد که عبیدالله بن زیاد سر از بالش ستم برداشت دستور داد سر مبارک حضرت امام حسین (علیه السّلام) را با دیگر سرها در میان تمام کوچه‎ها و قبیله‎های کوفه بگردانند.

زیدبن وأرقم رایت کرده است که من در آن روزی که سرهای شهداء کربلا را در میان کوچه‎های کوفه بر روی نیزه‎ها حمل می‎کردند، در میان یک غرفه‎ای نشسته بودم که سر بریده امام حسین(علیه السّلام) را که بر فراز یک نیزه جا داشت از برابرم گذشت و در آن هنگام شنیدم که سر امام حسین آیه‎ای از سوره ی کهف را تلاوت می‎فرمودند:” أَمْ حَسِبْتَ أَنَّ أَصْحابَ الْکَهْفِ وَ الرَّقِیمِ کانُوا مِنْ آیاتِنا عَجَباً”(آیا گمان کردى اصحاب کهف و رقیم از آیات عجیب ما بودند؟! )(کهف ۹)

و زمانی که من این آیه را شنیدم گفتم: «به خدا سوگند سر بریده ی شما ای فرزند رسول خدا شگفت آورتر از پیش‎آمد اصحاب کهف است.

حضرت على اکبر(علیه‏السلام) دراثناء رسیدن به کربلا شنیدند که آقا امام حسین(علیه السلام) آیه “انَّا لِلَّهِ وَ انَّا الَیْهِ راجِعُون” را تلاوت مى‏فرمودند

همچنین نقل شده وقتی کاروان اسراء به همراه سرها در حالی که بر روی نیزه‎ها حمل می‎شدند و به طرف شام برده می‎شدند، در بین راه یک مردی یهودی بنام یحیی حرّانی به استقبال این کاروان آمد، ناگاه چشمش به سری افتاد که لب های وی به هم می‎خورد. راوی می‎گوید که این یهودی گفت من نزدیکتر رفتم و گوش فرا داشتم که این کلمات را شنیدم “وَ سَیَعْلَمُ الَّذِینَ ظَلَمُوا أَیَّ مُنْقَلَبٍ یَنْقَلِبُونَ”(آنها که ستم کردند به زودى مى‏دانند که بازگشتشان به کجاست.) (شعرا ۲۲۷)

یحیی از مشاهده ی این جریان متعجّب شد و پرسید این سر کیست؟ گفتند: آن سر حسین بن علی که مادرش فاطمه دختر پیامبر محمد مصطفی می‎باشد و در این زمان که یحیی این جریان را دید مسلمان شد.

نقل شده که سر مبارک بر نیزه می خواند: ” فَسَیَکْفیکَهُمُ اللَّهُ وَ هُوَ السَّمیعُ الْعَلیم “(خداوند، شر آنها را از تو دفع مى‏کند و او شنونده و داناست.)(۱۳۷)

امام حسین (علیه السّلام) بنده خاص خدا بود که مظلومانه به شهادت رسید و عجیب نیست که خدا برای نشان دادن آیت بودن او و ظالم بودن دشمنانش این کرامت را به او عطا فرموده باشد.

منبع: وب قرآنی

اشتراک گذاری :


آخرین اخبار