به گزارش رهیافتگان (پایگاه جامع مبلغین و تازه مسلمانان ) دل نوشته ای از مینو پور سعید
میخواهم نامه ای بنویسم به تو ای برترینِ آدمیان …
سلام ….
چقدر این روزها جایت در میان مردم خالی ست
مگر میشود انسان انقدر زلال ؟ آنقدر خالص ؟ آنقدر دوست داشتنی ؟
مگر میشود کسی همه ی همه اش خوبی و مهر باشد؟ .. بند بند وجودش بوی دوست داشتن بدهد؟ …
مگر میشود کسی به دلسوزی تو ؟
حق دارند آنانیکه شبانه به قرآن خواندنت گوش میسپردند پیامبر خدا که کلام تو لالایی شب عاشقان است و صوت قرآنت همدم عارفان …
حق دارد یارِ عزیز ، اویس قرنی ، که ندیده دلش به دل پاکت گره خورد … کیست که تو را بشناسد و دل به دلت نبازد ؟
به راستی کدامین انسان است که رایحه ی دل انگیز انسانیت ، مهربانی ، اصالت و صفا و صمیمیت وجود تو را از فرسنگ ها فاصله احساس نکند ؟
کدام دل است که ضرب آهنگش با شنیدن اوصاف ِ وفای تو به عهدت با پروردگار موزون تر و زیباتر نشود ؟
کدام مظلوم است که ندای عدالت تو را نشنیده باشد و نداند که تو حتی در تقسیم نگاهت به یارانت هم عدالت را رعایت میکردی ؟
کدامین نیازمند است که وصفِ انفاق و احسان تو به ضعیفان جامعه را شنیده باشد و مدهوش دل نبستنت به دنیا نگردد ؟
مردترینِ مردان خدا زیباترین نگین انگشتر نبوت …
چه خوب شد که به دنیا آمدی ! تولدت مبارک ….
