تاریخ انتشار :

اندونزی

مراسم استقبال از ماه رمضان و ۱۳ سنت منحصر به فرد در اندونزی

اندونزی به عنوان بزرگ‌ترین کشور مسلمان جهان، سنت‌های مختلفی پیش از ماه رمضان دارد. این سنت‌ها تقریبا در سراسر این کشور یافت می‌شود و از صدها سال پیش وجود داشته و تاکنون محفوظ مانده است.

به گزارش رهیافتگان (پایگاه جامع مبلغین و تازه مسلمانان)اندونزیایی‌ها مراسم استقبال از ماه رمضان را به صورت باشکوه برگزار می‌کنند. سنت‌های زیادی برای استقبال از فرارسیدن این ماه در اندونزی وجود دارد. در اینجا ۱۳ سنت منحصر به فرد در اندونزی برای استقبال از ماه روزه‌داری مسلمانان همراه با عکس به نقل از رایزنی فرهنگی ایران در جاکارتا معرفی می‌شود:

۱. مونگاهان (Munggahan) در سوندا

این سنت معمولا توسط خانواده‌هایی از نژاد «سوندا» برای استقبال از ماه رمضان برگزار می‌شود. جامعه سوندا در جاوه غربی از لحظه یک یا دو هفته قبل از ماه رمضان برای جمع شدن با عزیزان خود استفاده می‌کنند. این سنت نه تنها با خانواده، بلکه با دوستان و همکاران نیز انجام می‌شود. در مراسم مونگاهان معمولا یک زمان برای عفو و بخشش به یکدیگر برای آماده شدن ورود به ماه مبارک، وجود دارد.

 

۲. مِگیبونگ (Megibung) در بالی

گرچه بیشتر مردم بالی هندو هستند، اما سنت استقبال از ماه رمضان توسط مسلمانان بالی نیز از مراسم مذهبی هندو کمتر نیست. سنت مِگیبونگ معمولا قبل از ماه رمضان توسط مسلمانان بالی انجام می‌شود. این برنامه با خوردن غذا و صحبت‌های ساده همراه است و به یک فرهنگ در منطقه کارنگ آسِم، بالی تبدیل شده شده است. مِگیبونگ همچنین به معنی غذاخوردن دست جمعی در یک سفره است که یک پرس توسط ۴ تا ۷ نفر خورده می‌شود.

۳. پادوسَن (Padusan)

یکی از راه‌هایی که اعتقاد بر آن است که بتوان خود را پاک و طاهر کرد، غسل در دریا یا منابع آب است که مقدس شمرده می‌شوند. جامعه منطقه بویولالی، استان جاوه میانی همچنان به این سنت معتقدند. هر ماه قبل از ماه رمضان به آبشار یا دیگر منابع آب که مقدس می‌شمرند، می‌روند. آنها در این منابع آب خود را خیس و حمام می‌کنند، زیرا اعتقادشان این است که می‌توانند با آب قبل از ورود به ماه رمضان خود را پاک کنند.

 

۴. مسابقه قایقرانی (Jalur Pacu)

بر خلاف سنت‌های دیگر مناطق در استقبال از ماه رمضان، منطقه «رِیاو» سنتی مشابه با جشن مردمی برگزار می‌کنند. قبل از فرارسیدن ماه رمضان، مردم ریاو خود را برای برگزاری مسابقه قایقرانی آماده خواهند کرد. این سنت با شادی استقبال می‌شود و مردم برای مشاهده مسابقه قایقرانی به رودخانه می روند. مسابقه با برگزاری سنتی به نام بالیماو کاسای (Balimau Kasai) که به معنی تمیز کردن قبل از غروب آفتاب تا شب است، پایان خواهد یافت.

 

۵. نِیوروگ (Nyorog)

اگر مردم سوندا قبل از ماه رمضان برنامه غذا خوری دست جمعی دارند، مردم بِتاوی (قبیله‌ای در اندونزی که جمعیت آن در جاکارتا ساکنند) سنت اندکی متفاوت دارند. این سنت همیشه قبل از ورود به ماه رمضان انجام می‌شود. نِیوروگ (Nyorog) فعالیت توزیع غذا به فامیل‌ها یا همسایگان برای خوشامدگویی و استقبال از ماه رمضان است. این سنت معمولا توسط افراد جوان‌تر خطاب به افراد مسن اجرا می‌شود. هدف تقاضای دعا و رضایت در انجام روزه یک ماه از آنها است.

 

۶. لِمانگ (Lemang)

غذا بخش مهمی از سنت‌های مینانگکابو، سوماترای غربی است. یکی از این سنت‌ها و برگزاری جشن روزهای مهم مذهبی، استقبال از ماه رمضان است. قبل از فرارسیدن ماه رمضان، مردم مینانگکابو غذای لِمانگ را تهیه می‌کنند. لِمانگ یک نوع غذای محلی تهیه شده از برنج چسبناک است که در یک نوار بامبو (نی) پخته می‌شود. برنج چسبناک در برگ موز رول می‌شود و این رول‌های حاوی برنج مخلوط با شیر نارگیل به داخل بامبو (نی) قرار داده و روی آتش پخته می‌شود.

 

۷. وگدِران (Dugderan)

سنت دوگدِران در میان مردم منطقه سِمارنگ از سال ۱۸۸۱ انجام شده است و هنوز هم انجام می‌شود. تفاوت آن در ایام گذشته با امروز این است که اکنون این سنت به یک جشن مردمی با مجموعه‌ای از برنامه‌های نمایشی، کارناوال و ضربه درام تبدیل شده است. در هر دوگدِران، مجسمه «اسب آبی تخمگذار» به عنوان نماد رویداد، در کارناوال حتماً به نمایش در می‌آید. معمولا کارناوال از میدان شهر آغاز می‌شود و در مسجد شهر پایان می‌یابد.

 

۸. مِوگانگ (Meugang)

مردم منطقه آچه نیز یک سنت منحصر به فرد در استقبال از ماه رمضان دارند. این سنت پخت و پز گوشت و لذت بردن از آن با عزیزان و یتیمان در آچه، مِوگانگ (Meugang) نام دارد. این سنت تقریبا شبیه به عید قربان است که مردم بز یا گاو را ذبح می‌کنند. این سنت هنوز هم محفوظ مانده است. یک روز قبل از ورود به ماه رمضان معمولا در روستاها مشغول هستند تا مِوگانگ را آماده کنند. در حالی که مِوگانگ در شهرها به مدت دو روز انجام می‌شود. این سنت برای مردم آچه یک ضرورت است، زیرا معتقدند که باید از خوبی‌ها و برکت‌هایی که ۱۱ ماه پیش نازل شده، با انجام این سنت سپاسگزار باشند.

 

۹. دندانگان (Dandangan)

اما سنت استقبال از فرارسیدن ماه رمضان در هر منطقه از جاوه متفاوت است. در شهر قدوس (Kudus)، جاوه میانی، سنت دندانگان همیشه قبل از ماه رمضان برگزار می‌شود. این سنت از زمان سونان قدوس (یکی از اولیای نه گانه معروف) ۴۰۰ سال پیش آغاز شده است. در این رویداد مردمی، بازار شبانه‌ای که نیازهای مختلف خانوار را تأمین می‌کند، برگزار می‌شود.

 

دندانگان یک جشنواره در شهر قدوس، جاوه میانی اندونزی است که برای اعلام آغاز ماه رمضان برگزار می‌شود. مسجد و مناره شهر قدوس معمولا به مرکز جمع جمعیت در این رویداد تبدیل می‌شود. نام داندنگان از صدای ضربه طبل بزرگ مسجد برای اعلام ورود ماه رمضان گرفته شده است. در ابتدا دندانگان سنت اجتماع طلاب در مقابل مسجد مناره قدوس برای اعلام تعیین روز اول رمضان بود. این فرصت همچنین توسط فروشندگان برای فروش در اطراف مسجد استفاده می‌شد تا در نهایت از سوی عموم مردم به عنوان بازار شبانه قبل از ماه رمضان شناخته شد.

۱۰. بالیماو (Balimau)

مردم میناگکابو در استقبال از ماه رمضان، علاوه بر ساخت لِمانگ، به بالیماو نیز می‌پردازند. سنت بالیماو (غسل کردن با استفاده از لیمو) توسط افرادی که در نزدیکی رودخانه زندگی می‌کنند، انجام می‌شود. بالیماو سنتی است که قرن‌هاست نسل به نسل منتقل شده و تاکنون ادامه دارد. هدف از این سنت است که خود را از لحاظ جسمی و باطن تمیز کنند.

 

۱۱. زیارت قبور

مردم شهر پالمبانگ معمولا به زیارت مقبره‌های اجداد و علمای‌شان می‌روند. از این زیارت به نام زیارت کبری یاد می‌شود.

 

۱۲. دعاخوانی (Suro’baca)

دعاخوانی قبل از ورود به ماه رمضان سنتی است که هنوز در شهر ماکاسار محفوظ مانده و همیشه از نسلی به نسلی دیگر در میان قبیله «بوگیس» به اجرا در می‌آید. این رویداد معمولا در پایان ماه شعبان یا از ۷ تا ۱ روز قبل از رمضان برگزار می‌شود. برنامه غذاخوری، صله رحم و مهمانی معمولا با دعاخوانی همراه می‌شود و با زیارت مقبره‌های اجداد پایان می‌یابد.

 

۱۳. مِگِنگان (Megengan)

شهر سورابایا واقع در جاوه شرقی نیز یک سنت منحصر به فرد در استقبال از ماه رمضان دارد که به مِگِنگان معروف است. مگنگان فعالیت کلوچه خوری (نام محلی آن اپِم (Apem) است) برای تزکیه نفس است. اپِم شبیه به تلفظ کلمه عربی «عفوا» به معنی بخشش است. در این سنت مردم علاوه بر اپِم خوری، به برگزاری مجلس ترحیم و دعاخوانی برای رفتگان و گذشتگان می‌پردازند.

منبع: ایکنا

اشتراک گذاری :


آخرین اخبار