یکی از موضوعاتی که خداوند در قرآن انسانها را به آن توجه داده است، موضوع رفتار پیامبران و رسولان با خانواده است که در این بین بررسی رفتار ابراهیم(علیه السلام) با خانواده از اهمیت بالایی برخوردار است.
، به گزارش رهیافتگان (پایگاه جامع مبلغین و تازه مسلمانان ) فضای خانواده از جهات مختلف حائز اهمیت است؛ از یک سوخداوند آن را فرصتی برای رشد و ارتقای صفات انسانها قرار داده است و از سوی دیگر بخش عمده اصلاح جامعه نیز بستگی به تربیت‌های خانوادگی دارد. بنابراین فرهنگ، اقتصاد و سیاست جامعه زمانی شکل صحیح به خود می‌گیرد که افراد آن از قبل در خانواده با تربیت‌های صحیح آشنا شده باشند. از این جهت باید به دنبال بهترین الگو برای ارتقای سطح معنوی خانواده گشت که معتقدیم قرآن و سیره عترت(علیهم السلام) بهترین الگو را در این زمینه ارائه داده‌اند.
قرآن به عنوان کتاب هدایتِ انسانها به سوی بهترین خیرات و سرانجام‌ها افرادی را در قرآن معرفی کرده است که در تمام ابعاد زندگی می‌توانند به عنوان الگوی بشریت قرار گیرند که این بزرگواران همان اهل‌بیت(علیهم السلام) و پیامبران و رسولان هستند و در این بین یکی از موضوعاتی که خداوند در قرآن انسانها را به آن توجه داده است، موضوع رفتار این بزرگواران با خانواده است. حال باید دید تا چه حد جامعه مسلمان ما به دنبال این الگوهای رفتاری بوده‌اند؟
ابراهیم(علیه السلام) را الگویی در برخورد با خانواده قرار دهیم
به عنوان نمونه حضرت ابراهیم(ع) از جمله رسولان صاحب عزمی بود که خداوند او را به عنوان اسوه معرفی کرده است. در آیه4 سوره ممتنحنه خداوند می‌فرماید: «قَدْ کَانَتْ لَکُمْ أُسْوَهٌ حَسَنَهٌ فِی إِبْرَاهِیمَ وَالَّذِینَ مَعَهُ؛ قطعاً براى شما در [پیروى از] ابراهیم و کسانى که با اویند اسوه‌ای نیکوست.» حضرت ابراهیم(علیه السلام) بر اساس روایات عترت(ع) آن قدر نسبت به همنوعان محبت داشت که حتی حاضر نبود به تنهایی سر سفره بنشیند و غذا میل کند و همواره کسی را برای هم‌غذا شدن با خود، پیدا می‌کرد. حال این سؤال ایجاد می‌شود کسی که اینچنین با غریبه‌ها برخورد محبت‌آمیز داشت، باید دید با خانواده خود با چه محبتی برخورد می‌کند؟
برای پاسخ به این سؤال خداوند به طور غیرمستقیم در آیاتی از قرآن نتیجه برخورد محبت‌آمیز حضرت ابراهیم(علیه السلام) با خانواده‌اش را معرفی می‌کند که شاید تاکنون ساده از کنار آن عبور کردیم. حضرت ابراهیم(علیه السلام) بنا بر وحی خدا مأمور شد خانواده خود را به محلی که به تعبیر قرآن ویژگی آنجا «غَیْرِ ذِی زَرْعٍ؛ دره اى بى کشت» است انتقال دهد و آنها را در آن مکان که همان بیت‌الحرام بود رها کند. در آیه37 سوره ابراهیم(علیه السلام) این موضوع آمده است: «رَبَّنَا إِنِّی أَسْکَنْتُ مِنْ ذُرِّیَّتِی بِوَادٍ غَیْرِ ذِی زَرْعٍ عِنْدَ بَیْتِکَ الْمُحَرَّمِ؛ پروردگارا من [یکى از] فرزندانم را در درهاى بىکشت نزد خانه محترم تو سکونت دادم.»
شاید در نگاه اول برایمان جلب توجه نکند که خانواده ابراهیم(علیه السلام) چگونه حرف این رسول بزرگوار را قبول کردند و بدون اینکه اعتراضی کنند با حضرت همراه شدند و در آن مکان بسیار خشک و بی آب و علف آن هم برای عبادت خداوند قرار گرفتند؟ اما باید پذیرفت این در حالی امکان‌پذیر خواهد بود که با خانواده در اوج محبت و ارزشهای اخلاقی برخورد کند و خود نیز واجد بهترین ارزشهای اخلاقی و ایمانی باشد و هیچ گونه تکبر و خودپسندی در قبال خانواده نداشته و همواره به دنبال اصلاح گری باشد.
صالحیت ابراهیم(علیه السلام) در رشد خانواده تأثیر بالایی داشت
در واقع می‌توان گفت از بارزترین صفاتی که ابراهیم(علیه السلام) از خداوند درخواست می‌کند، صفت صالحیت است؛ در آیه16 شعرا خداوند از قول ابراهیم(علیه السلام) می‌فرماید: «رَبِّ هَبْ لی حُکْماً وَ أَلْحِقْنی بِالصَّالِحین؛ پروردگارا به من حکم عطا کن و به صالحین ملحق کن.» حال به فراخور این صفت سایر خصلتهای نیکو به دنبال آن خواهد آمد. یعنی کسی که به دنبال اصلاحگری است، به طرق مختلف سعی در اصلاح خود و اطرافیان می‌کند که یکی از مصادیقش ابراز محبت و دوری از اختلافات است. عظمت رفتار ابراهیم(علیه السلام) با خانواده اکنون که اختلافات خانوادگی به اوج خود رسیده است، قابل درک است.
بنابراین از این داستان می‌توان نتیجه گرفت راهکار اینکه خانواده را به سوی ارزشهای دینی دعوت کنیم و آنها نیز بدون هیچ گونه اجباری به این ارزشها مقید شوند، تقید به رفتار پیامبران(علیه السلام) و الگوگیری از آنهاست که در این بین صفت صالحیت و به دنبال آن رفتار محبت‌آمیز و عدم تکبر و از سوی دیگر رشد معنوی در راستای ارزشهای الهی از اهمیت بالایی برخوردار است. در ادامه به مصداقی دیگر از ماجرای ابراهیم(علیه السلام) در برخود را با خانواده اشاره خواهیم کرد.
منبع:تسنیم-جام نیوز
