به گزارش رهیافتگان (پایگاه جامع مبلغین و تازه مسلمانان) سالیجان شریپف، فضانورد مسلمان روس و سیصد و هفتاد و پنجمین فضانورد جهان در سفر به ایران طی نشست هایی در جمع دانشجویان شهرهای مختلف استان سمنان از تلخ و شیرین سفرهای فضایی و تجارب خود طی دویست روز اقامت در فضا و دو راهپیمایی فضایی سخن گفت.
سالیجان شریپف در نشستی دانشجویی در دانشگاه دامغان با اشاره به حضور خود در جمع دانشجویان شهرهای شاهرود و دامغان و ابراز خرسندی از وجود دانشگاههای متعدد و دانشجویان مستعد فراوان در این شهرها اظهار کرد: علاقه فراوان دانشجویان و مسوولان دامغان به نجوم و فضا برای من بسیار جالب است و خوشحالم که توانسته ام بخشی از تجارب خود را در اختیار دانشجویان ایرانی قرار دهم.
وی که در سال ۱۹۹۸ با شاتل فضایی ایندیور و در سال ۲۰۰۴ با ناو فضایی سایوز روسیه به فضا سفر کرده و طی این دو سفر در مجموع بیش از ۲۰۰ روز در فضا بوده است، خاطرنشان کرد: فضانوردی حرفه ای است که نه تنها دانش زیاد که سلامتی و آمادگی جسمانی بالا و پشتکار زیادی لازم دارد که مطمئنم جوانان ایرانی بسیاری از این شرایط برخوردارند.
این فضانورد روسی با اشاره به این که طی سفرهایی فضایی خود حدود ۶۵ آزمایش علمی را در فضا انجام داده است، تصریح کرد: فضانورد فقط یک خلبان نیست بلکه به نوعی دانشمند است چون وقتی آزمایش علمی انجام می دهد باید بتواند به زبان علم با دانشمندان تبادل نظر کند.
شریپف خاطر نشان کرد: یک فضانورد برای رفتن به فضا باید حداقل ۱۰ سال دوره آمادگی بگذراند. هر گروه فضایی برنامه خاص علمی را دنبال می کند و فضانورد باید تحقیقات خاصی را در مدت حضور خود در فضا انجام دهد.
وی که هشتاد و هشتمین فضانورد روسی است، گفت: با گذشت ۵۱ سال از شروع سفرهای فضایی تاکنون ۵۵۰ فضانورد به فضا رفتهاند که من سیصد و هفتاد و پنجممین نفر هستم. شریپف درباره احساسات خود در زمان سفر به فضا گفت: حسی که یک سفر فضایی در انسان ایجاد می کند با هیچ یک از حس هایی که روی زمین داریم، قابل مقایسه نیست. دیدن زمین از فضا، لایه نازکی که زمین را در برگرفته و ستارگانی که حتی قادر به شمارش آنها نیستیم، احساس خاصی به انسان میدهد. این حس که به عنوان تنها انسان در فضا نماینده همه انسانها هستی و از همه انسانهای روی زمین به خدا نزدیکتری!
وی گفت: فضاپیما در مدت ۵۲۰ ثانیه از زمین بلند شده و به فضا می رود و اولین چیزی که در نخستین لحظات ورود به فضا احساس می کنید، حس بی وزنی است. از پنجره سفینه، زمین را همانند کره ای آبی در زمینه ای کاملا سیاه میبینید. سیاهی محض که در زمین قابل مشاهده نیست.
شریپف تصریح کرد: با این که قبل از پرواز عکسهای زیادی از زمین در فضا دیده بودم و میتوانستم منظره ای را که با آن مواجه می شوم تصور کنم ولی تا وقتی از آن بالا به زمین نگاه نکنید، نمی توانید تصور کنید که سیاره ما تا چه حد کوچک، زیبا و شکننده است.
وی در ادامه در پاسخ به سوال یکی از دانشجویان که پرسیده بود آیا زمان کودکی یا تحصیل فکر می کردید که روزی فضانورد شوید گفت: از کودکی همواره در آرزوی سفر به فضا بودم و برای رسیدن به این هدف تلاش می کردم به طوری که وقتی به دانشکده هوایی رفتم تقریبا مطمئن بودم که روزی فضانورد می شوم. برای رسیدن به این موقعیت باید در مدرسه و آموزشگاه هوایی و … همیشه بهترین بهترین باشید تا از بین هزاران نفر انتخاب شوید.
شریپف در پاسخ به این سوال که فکر می کنید روزی ایرانیها هم بتوانند به فضا بروند، گفت: با توانمندی و استعدادی که در ایرانیها سراغ دارم مطمئنم نه تنها می توانید بلکه باید این کار را بکنید. شما دانشجویان هم باید برای رسیدن به این هدف با جدیت درس بخوانید!
وی در پاسخ به این سوال که هنگام سفر به فضا اولین جمله ای که به زبان آوردید چه بود، گفت: زمانی که موتورهای فضاپیما شروع به کار کرد اولین جمله من مثل هر مسلمان قبل از انجام هر کار، «اعوذ بالله من الشیطان رجیم بسم الله الرحمن الرحیم» بود و آرزو کردم که سفری بی خطر پیش رو داشته باشیم.
شریپف که طی دو راهپیمایی فضایی خود حدود ۱۰ ساعت در فضای باز بوده است درباره احساس خود حین راهپیمایی فضایی و این که آیا هنگام خارج شدن از ایستگاه فضایی دچار ترس شده است، گفت: این تجربه حقیقتا وحشتناک است؛ البته ترسی که کاملا منطقی است. حس انسان وقتی از پنجره ایستگاه به فضا نگاه می کند با وقتی که دریچه باز شده و خود را در فضای بی کران تنها می بیند کاملا متفاوت است. قدم گذاشتن در فضای باز و دور زدن ایستگاه بزرگ فضایی در حالی که زمین را از بالا در فاصله ای بسیار دور می بینید حقیقتا ترسناک است.
وی افزود: با این که حین آموزش در زمین در استخرهای بسیار بزرگ، راهپیمایی فضایی و کار با تجهیزات ایستگاه را بارها تمرین کرده بودم ولی انجام واقعی آنها حس دیگری دارد. برای توصیف این حالت، تصور کنید که در طبقه پنجاهم یک ساختمان بلند قصد دارید با دست از ساختمان بالا بروید. در لحظات اول، ضربان قلب انسان شدیدا بالا می رود ولی بعد از چند دقیقه که مشغول کار می شوید، شرایط برای شما عادی می شود.
شریپف همچنین در پاسخ به این سوال که آیا در مدت اقامت در فضا غیر از خانواده و نزدیکان خود برای چیز دیگری هم در زمین دلتنگ شده یا نه، گفت: ماه اول حضور در فضا که همه چیز برای انسان تازگی دارد و کارهای زیادی برای انجام دادن هست، بسیار خوب است ولی به تدریج دلتنگی سراغ انسان میآید. دلتنگی که تجربه کردم به حدی است که فکر نمی کنم هیچ گاه انسانی حاضر باشد برای سفر بدون بازگشت به مریخ و سیارات دور داوطلب شود. حس دیگری که نمی توانم توصیف کنم، مربوط به لحظه ای است که پس از بازگشت از فضا قدم بر زمین سفت گذاشتم!
وی در پایان در پاسخ به دانشجویی که درباره تاثیر سفر به فضا بر دید فضانوردان نسبت به زندگی سوال کرده بود، اظهار کرد: وقتی به گروه فضانوردان ملحق شدم و فضانوردان قبلی را دیدم به نظرم عجیب و غریب آمدند. گویی به همه مسائل و مشکلاتی که ما را نگران می کنند، جور دیگری نگاه می کردند. دوستان هم دوره من هم بعد از بازگشت از فضا، انسانهای دیگری شده بودند. وقتی هم که خودم از فضا برگشتم، چنین تغییری را در خود احساس کردم. وقتی به فضا می روی و زمین را کره ای بسیار کوچک در بین انبوه ستارگان و سیارات می بینی با همه وجود احساس می کنی که مشکلات و مسائل روزمره که قبلا نگرانت میکرد تا چه اندازه کوچک و بی اهمیت است.
ایسنا